First look - zadbajmy o najpiękniejsze wspomnienia

„First look” czyli ten moment, gdy w dzień ślubu widzicie się po raz pierwszy. W garniturze, w białej (niekoniecznie ;)) sukni, w tych niepowtarzalnych przedślubnych nastrojach. Nietrudno sobie wyobrazić, że tej chwili muszą towarzyszyć wyjątkowe emocje. Dlatego nie rezygnujcie z tego. 

To powinna być chwila tylko dla Was. Pozbawiona towarzystwa rozemocjonowanej mamy, zestresowanego taty czy cioci Krysi, która koniecznie musi Was teraz wycałować. Kilka minut w tej przedślubnej gorączce, gdzie będziecie tylko Wy. Bo przez całą resztę wieczoru o taką chwilę we dwoje może być naprawdę trudno. (A tak swoją drogą, to jest jeden z kolejnych plusów jechania do ślubu bez kierowcy – dodatkowe chwilę sam na sam. :))

Najlepiej pomyślcie zawczasu, jak to zorganizować. Bo first look jest możliwy nawet jeśli szykujecie się w tym samym domu, można po prostu ustalić by od pewnego momentu nie opuszczać swoich pokoi czy też pięter w tym samym czasie. ;) Choć wiadomo, że wspólne przygotowania też mają swój urok i czasem trzeba po prostu zadecydować, na czym nam bardziej zależy.

My szykowaliśmy się w osobnych mieszkaniach. W zasadzie byliśmy osobno już od wieczoru poprzedniego dnia, ponieważ noc przed ślubem spędziłam u mojej mamy. I nie, nie chodziło nam o to by zachować jakieś pozory, bo przecież od dawna już mieszkaliśmy razem. My tylko chcieliśmy właśnie, zadbać o nasze wspomnienia, podsycić przedślubne emocje. Pamiętam smsa, którego dostałam od Kuby już późnego wieczoru przed ślubem. Pisał, jak bardzo cieszy się, że jutro zostanę jego żoną itd. Z mojej perspektywy, fajnie spędzić te ostatnie godziny osobno, by jeszcze bardziej przeżyć ten dzień i jeszcze mocniej go wyczekiwać. Ale to tylko mój punkt widzenia.

Nie pomyśleliśmy jednak odpowiednio wcześniej o tym, jak ten nasz first look zorganizować. U mojej mamy było sporo osób: mama, tata, fotografowie, świadkowa, siostra, szwagier, dwójka malutkich dzieci, a gdzieś w międzyczasie to florystyka, to fryzjerka, a na koniec makijażystka. Działo się. ;) Kuba przyjeżdżał po mnie razem ze swoim świadkiem i w zasadzie w tym samym momencie co jego rodzice. Liczba osób więc jeszcze bardziej wzrosła. I jak w tym całym zamieszaniu zobaczyć się tylko we dwójkę? :P Mieszkanie mojej mamy nie jest duże, nie było możliwości by całą tę radosną gromadkę zamknąć w jakimś jednym pokoju.

Wiecie, ja już naprawdę chciałam machnąć ręką, zrezygnować, wpuścić Kubę w ten rozgardiasz i tyle. A przecież tak mi przed ślubem zależało na tej chwili! I tutaj wielkie dziękuje dla mojej świadkowej i fotografów, którzy nie pozwolili mi z tego momentu zrezygnować i zwyczajnie pomogli mi wszystkich wygonić na klatkę schodową. :D Z drugiej strony zostali też zatrzymani Kuby rodzice i świadek, którzy przyjechali z Nim. Zostałam w mieszkaniu sama z fotografami (ale ich w takiej chwili też się nie widzi ;)). Taaaaak, sama…. Już po czasie okazało się, że w drugim pokoju został mój tata, którego jakoś ominęło zbiorowe wyrzucanie z mieszkania. Na szczęście poczekał cierpliwie i nie wyszedł stamtąd póki się z Kubą sobą nie nacieszyliśmy (już widzę moją mamę na jego miejscu :P).

O samej tej chwili nie będę się rozpisywać, chyba najlepiej te emocje oddadzą zdjęcia. Ale jest coś naprawdę wyjątkowego w tych kilku pierwszych minutach. I możesz być z kimś od ośmiu lat, widzieć się co dzień rano, czasem w lepszym, a czasem w gorszym wydaniu. Znać Go na wylot i być pewnym, że potrafisz przewidzieć jego reakcje, a potem się tak bardzo, bardzo zaskoczyć. Przecież to ja miałam płakać. ;) Ale mój nerwowy śmiech też nie był codzienną reakcją. To jest naprawdę niesamowite. I właśnie w tym momencie ogarnia Was jeszcze większa niezachwiana pewność, że to jest ten Mężczyzna i że to jedna z lepszych decyzji w Waszym życiu. I że już teraz wiecie, że będziecie do tego momentu wracać latami.

A potem rusza ta cała ślubna machina i już nie ma czasu na wzruszenia. :P Żartuje, wiem że u Was mogło być inaczej. Mogliście się spłakać na przysiędze lub ledwo ją wymówić drżącym głosem. Też się tego bałam. Ale po tym first looku nic już nie wywołało we mnie aż takich emocji. I on bezkonkurencyjnie jest moim ulubionym momentem z tego dnia.

Zdjęcia z tego momentu też są moim numerem jeden. A gdy oglądam inne ślubne reportaże również budzą we mnie zawsze najwięcej emocji.  Wyrzućcie więc z domu wszystkich, ale absolutnie nie wyrzucajcie fotografów. :) Dodatkowo jeżeli jeszcze macie możliwość zorganizowania tej chwili gdzieś w pięknym ogrodzie, naprawdę daleko od reszty ludzi, to już w ogóle cudownie. U nas tej możliwości nie było, a świadkowa przed drzwiami musiała powstrzymać moją mamę, by zbyt prędko do Nas nie weszła. :D 

Jesteście już po ślubie? Szykowaliście się razem czy osobno? A może pierwszy raz zobaczyliście się dopiero w kościele? Opowiedzcie, jak było u Was. :)

Zdjęcia: Bajkowe Śluby