Miesiąc przed ślubem - coraz częściej dochodzi do mnie, że nie musi być perfekcyjnie, żeby było idealnie [Karolina]

Do ślubu został miesiąc!!! Równiusieńki! I powoli dociera do mnie, że nie usiądę za miesiąc na kanapie, nie odpalę laptopa i nie napiszę do Was, nie spojrzymy z Szymonem na siebie i nie krzykniemy „Michu! Za miesiąc ślub, ale będzie!” I być może przestanie nas zadziwiać szybkość uciekających dni… Zatrzymamy się na chwilę, złapiemy za ręce, przysięgniemy miłość aż po grób, a na palce nałożymy obrączki, które będą tego symbolem… Brzmi jak bajka prawda? I tak się składa, że to właśnie my w tej jednej jedynej bajce zgarnęliśmy główne role <3

My… ja i on. On i ja :) My, które nigdy nie zadało pytania „czy aby na pewno” my, które jest na dobre i na złe, my, które ociera łzy i zawsze podaje pomocną dłoń, my, które nie krytykuje i obroni przed całym światem, gdy będzie taka potrzeba. My, czyli tysiące uśmiechów i przytulasów za dnia.  My, które sprowadzi na ziemię, gdy trzeba i ustawi do pionu, my, które wspiera.  My które nie bywa lecz my, które jest, my, które daje pewność, że zawsze będzie…:)

Coraz częściej dochodzi do mnie, że nie musi być perfekcyjnie, żeby było idealnie. I mimo tej całej ślubnej gorączki, jestem spokojna, bo wiem, że mężczyzna, który już za miesiąc ma zostać moim mężem jest dokładnie TYM mężczyzną. :)

Cała reszta choć również ważna jest tylko pięknym dodatkiem do tego, i choć łatwo jest się w tym wszystkim zatracić to pamiętajmy, aby nie mylić kolejności.

Nie dość, że przez ostatni miesiąc nerwy opadły to w dodatku udało nam się pozałatwiać sporo ważnych rzeczy (w gruncie rzeczy pewnie jedno wynika z drugiego :)). Nie dalej niż klika dni temu wraz z przyjaciółką wybrałam się na przymiarkę sukni ślubnej, której nie zamieniłabym na żadną inną! Jedno środowe popołudnie spędziliśmy w towarzystwie przesympatycznej pary i najlepszej Asystentki <3, z którymi stworzyliśmy coś naprawdę fajnego! Ale póki co cichosza, bo nigdy nie wiadomo kto tu zajrzy. :P Kolejny dzień poświęciłam na spotkanie z managerką sali weselnej, na którym towarzyszyły mi nasze Mamcie :) Kilka wieczorów minęło mi na dekorowaniu słoiczków – których mam już pokaźną ilość. A pewnego wieczoru nawet zaczęliśmy tańczyć! Skończyło się na kupie śmiechu i figurach, których nie powtórzyłby nawet zawodowy tancerz. :P

Z wielką niecierpliwością czekam na swój wieczór panieński, który odbędzie się już za półtora tygodnia! :D Dostałam wskazówkę aby ubrać się w coś w intensywnym kolorze, a z racji na to, że brakowało mi czegoś takiego w szafie to wybrałam się z przyjaciółką na zakupy i upolowałam czerwoną kiecką – a co każda wymówka jest dobra :D Jestem pewna, że to będzie niezapomniany wieczór! :)

Opowiem Wam na koniec coś całkiem śmiesznego. :) Lata temu, gdy jeszcze zdarzało mi się pisać pamiętnik, gdy odwiedził mnie Szymon, który nie był jeszcze nawet moim chłopakiem! Z uśmiechem na twarzy zajadał upieczonego przeze mnie murzynka, za którym jak się później dowiedziałam szczególnie nie przepada :P Właśnie w ten grudniowy wieczór wzięłam długopis do ręki i napisałam: „Dzisiaj był u mnie Szymon – mój przyszły mąż :D” Nie pytajcie mnie skąd ja to wzięłam, sam Szymon nie dowierzał jak mu o tym powiedziałam – oczywiście dużo, dużo później :P Czasem tak się dzieje, że to się wie od razu, a czasem ta ‘mądrość’ przychodzi z czasem lecz gdy już się zjawi nie pozostawia ŻADNYCH wątpliwości… :)